Description
Μία ακόμη σύνθεση με κεντρικό θέμα το μινωικό Λαβύρινθο, αυτή τη φορά συνδεδεμένο με την από θαλάσσης απόδραση του Θησέα, μετά την επιτυχή εκπλήρωση της αποστολής του.
Σύμφωνα με μία αρκετά διαδεδομένη εκδοχή του μύθου, ο Θησεύς ήταν στην πραγματικότητα γιός του θεού Ποσειδώνα και όχι του βασιλιά Αιγαία. Ο Λαβύρινθος εδώ, παρεμβάλλεται ανάμεσα σε πατέρα και γιό και συμβολίζει, μαζί με όλα τ’ άλλα, την προσωπική τους σχέση, με ανάλογο τρόπο που θα μπορούσε να συμβολίζει και τη σχέση του Δαιδάλου με τον Ίκαρο: ο γιός καλείται να βρει το δικό του δρόμο, εξερχόμενος από το δημιούργημα του πατέρα, προκειμένου να απελευθερωθεί για να αποτελέσει ανεξάρτητη οντότητα.
Η διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις, έγκειται στο γεγονός ότι ο μεν Ίκαρος είχε την τύχη του κοινού θνητού που προκάλεσε την μήνιν των θεών, (το εγχείρημά του να πετάξει κατέστη «ύβρις» επειδή υπερέβη το μέτρον), ενώ ο Θησέας, έχοντας την εύνοια των θεών, ξεπέρασε όλες τις αντιξοότητες που συνάντησε με επιτυχία και μέσα από τους άθλους του, αναγνωρίστηκε ως ημίθεος.
