Description
Μια παγωμένη Μαρτιάτικη νύχτα του 60, ο Federico Fellini γυρίζει την περίφημη σκηνή της ταινίας του «La Dolce Vita», στο Fontana Di Trevi. Η βόρεια θεά Anita Ekberg, ημίγυμνη μέσα στο σιντριβάνι, σηκώνει ψηλά το δεξί της χέρι παίζοντας με το νερό, ενώ ο φακός του Maestro καταγράφει μερικά από τα πιο θρυλικά καρέ του κλασικού σινεμά.
Δεν αποφάσισα αβίαστα να μεταφέρω την Νίκη της Σαμοθράκης μέσα σ’ αυτό το πλάνο, παρ’ όλο που ενθουσιάστηκα όταν συνέλαβα την ιδέα και είδα πόσο καλά προσαρμόζεται το ένα σώμα μέσα στο άλλο.
Η Νίκη θεωρείται μοναδικό σύμβολο κάλλους, ακριβώς όπως είναι, χωρίς κεφάλι και χέρια. Η δε Anita, δεν χρειάζεται φτερούγες για να φανεί θετικότερη απ’ ότι την παρουσίασε ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης.
Τελικά, υλοποίησα τη συγκεκριμένη ιδέα, θέλοντας να καταθέσω μία ακόμη μαρτυρία για την υπεροχή των αξιών (αισθητικών και όχι μόνο) του ελληνικού πολιτισμού και την ύπαρξή τους μέσα σε σύγχρονα καλλιτεχνικά και φιλοσοφικά σχήματα. Η κατάθεση αυτή, ας θεωρηθεί παράλληλα και ως απότηση τιμής, τόσο προς τον άγνωστο δημιουργό της Νίκης, όσο και προς τους Federico Fellini και Anita Ekberg.
Η ίδια μαρτυρία εξ’ άλλου, σχετίζεται και με το σενάριο της ταινίας «La Dolce Vita», που κλείνει με την απρόσμενη αυτοκτονία ενός καθ’ όλα επιτυχημένου διανοούμενου. Κάποιου που δεν είχε κανέναν λόγο να αυτοκτονήσει, αφού ακόμη και στην προσωπική του ζωή ήταν φαινομενικά ευτυχισμένος. Προφητικός ο Fellini, όπως άλλωστε σε πολλές από τις ταινίες του, επισήμανε πριν από 50 χρόνια, στην πράξη του αυτόχειρα ήρωά του, την αδυναμία του πνευματικού κόσμου να αντιδράσει ενάντια στην αλλοτρίωση, την κατάπτωση και το υπαρξιακό κενό που βιώνουν στις μέρες μας, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, ελλείψει αληθινών αξιών και πραγματικού νοήματος στη ζωή τους.
Στο θέμα αυτό αναφέρομαι ειδικότερα στον επίλογο του παρόντος βιβλίου, όπου παρουσιάζεται ένα ακόμη έργο με πρωταγωνίστρια και πάλι, την αγαπημένη φτερωτή θεά.
