Μιὰ Ὀρθόδοξη βυζαντινή εἰκόνα, εἴτε εὑρίσκεται στὸ προσκυνητάρι ἑνός δωματίου σπιτιοῦ εἴτε στὴν αἴθουσα ἑνὸς μουσείου, μὲ τὸ χρῶμα της, μὲ τὸ χρυσὸ φόντο, μὲ τὸ εὐαγγελικὸ θέμα ποὺ εἰκονίζει, ἤ τὸ αὐστηρὸ πρόσωπο, σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι δύο πράγματα. Τὸ πρῶτο, ὅτι ἡ ζωή μας ἔχει νόημα, ὅταν οἱ χαρὲς καὶ οἱ πίκρες της, οἱ ἀνέσεις καὶ οἱ ἐλλείψεις της χαλκεύουν τὴν ψυχή μας ὅπως τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Τὸ δεύτερο, ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι. Πολλοὶ προχώρησαν τον ἴδιο πνευματικὸ δρόμο μας πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς. Οἱ περισσότεροι ὑπῆρξαν πιὸ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς. Ὅμως τὰ γεγονότα τοῦ Εὐαγγελίου παρουσιάζουν τὸν Χριστὸ νὰ μὴν ἐπιμένει στὶς λεπτομέρειες τῶν ἁμαρτιῶν μας ἀλλὰ νὰ περιμένει τὴν μετάνοιά μας καὶ νὰ παρέχει συγχώρεση σὲ ὅλους καὶ γιὰ ὅλα. Ὁπότε, ἐλπίζουμε. Καὶ ἡ ἐλπίδα αὐτὴ δὲν μᾶς ντροπιάζει. Μᾶς δίνει χαρὰ καὶ νόημα στὴ ζωή μας. Τὰ μάτια τῶν ἁγίων τὸ βεβαιώνουν. Τὸ βλέμμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας προσκαλεῖ καὶ περιμένει. Γι᾽ αὐτό, ὅποιας τεχνοτροπίας καὶ ἄν εἶναι ἡ βυζαντινὴ εἰκόνα, ἐλέγχει καὶ στηρίζει, συγχωρεῖ και παροτρύνει. Ἀγαπιέται και τιμᾶται. Μὲ αὐτήν τὴν προοπτικὴ συζητήσαμε καὶ στὴ συνέχεια συνεργασθήκαμε ἄριστα μὲ τὸν κ. Δημ. Δούκα, προκειμένου νὰ διαθέσουμε σὲ πιστὰ ἀντίγραφα κάποιες ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς εἰκόνες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Μουσείου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας. Γιὰ μᾶς ἡ κάθε εἰκόνα εἶναι ἕνα κομμάτι τῆς ἐθνικῆς ἱστορίας τοῦ τόπου μας καὶ ἕνα ἱερό λατρευτικὸ ἀντικείμενο τὸ ὁποῖο συγκέντρωσε ἐπάνω του τὸ ἀκριβότερο ἀπόσταγμα τῆς ζωῆς τῶν προγόνων μας, τὰ δάκρυα. Δάκρυα πόνου καὶ ἀπόγνωσης καὶ δάκρυα χαρᾶς καὶ ἐλπίδος.
Τὸ ἀκριβέστατο ἐργαστηριακό ἀποτέλεσμα μᾶς ἐξέπληξε εὐχάριστα. Εὔχομαι νὰ εἶναι ἀνάλογα πνευματική καὶ ἡ ὠφέλεια ποὺ θὰ προκύψει.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ