Μιὰ Ὀρθόδοξη βυζαντινή εἰκόνα, εἴτε εὑρίσκεται στὸ προσκυνητάρι ἑνός δωματίου σπιτιοῦ εἴτε στὴν αἴθουσα ἑνὸς μουσείου, μὲ τὸ χρῶμα της, μὲ τὸ χρυσὸ φόντο, μὲ τὸ εὐαγγελικὸ θέμα ποὺ εἰκονίζει, ἤ τὸ αὐστηρὸ πρόσωπο, σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι δύο πράγματα.

Τὸ πρῶτο, ὅτι ἡ ζωή μας ἔχει νόημα, ὅταν οἱ χαρὲς καὶ οἱ πίκρες της, οἱ ἀνέσεις καὶ οἱ ἐλλείψεις της χαλκεύουν τὴν ψυχή μας ὅπως τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Τὸ δεύτερο, ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι. Πολλοὶ προχώρησαν τον ἴδιο πνευματικὸ δρόμο μας πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς.